Vandaag rijden we Noorwegen in. Onderweg in Zweden komen we met enige regelmaat kleine groepen suïcidale rendieren tegen. Dan is het even langzaam rijden.

Met de kilometers begint langzaam aan het landschap te veranderen. Sparren zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor sprieterige grove dennetjes. Het landschap wordt meer open en glooiender.

Er is al een aantal dagen iets met de camper niet in orde. We komen er niet goed achter of er nu iets aan de hand is met de stuurbekrachtiging is of het differentieel in de bak. We hebben hierover contact gehad met de verhuurder en er wordt gezocht naar een Fiat garage die de zaak kan onderzoeken. Het lijkt niet een acuut probleem te worden en het wordt niet erger. In overleg is daarom besloten dat we onze reis kunnen vervolgen, maar wel naar een Fiatdealer moeten. In Zweden heeft de Fiat internationale ondersteuningsdienst er geen kunnen vinden in de buurt van onze route. Vanochtend kreeg ik een sms van hen dat er een in Mo I Rana (Noorwegen) is. Vanmiddag belden ze nog even of alles nog goed ging en we de garage gingen bezoeken. Daar er verder op onze route naar het noorden geen te vinden is, besluiten we om eerst naar Mo I Rana te rijden en dan zien we wel wat de rest van de reis wordt. Daarin weegt mee dat het weer ten noorden van Bodo vanaf morgen een weekje goed van slag is. Een walvisexcusie zit er bij 5 a 6 Beaufort niet in en er wordt enkele dagen behoorlijke regenval voorspeld waardoor de buitenactiviteiten ook beperkt worden.

Dan ineens is daar de poolcirkel. Die denkbeeldige lijn is hier alleen gemarkeerd met een bord en een rustplaats.

Omdat we in Noorwegen weer een stukje zuidelijk moeten om in Mo I Rana te komen, passeren we op de A6 de poolcirkel nog een keer. Daar is wel meer aandacht besteed aan deze denkbeeldige lijn met een heus poolcircelcentrum en een aantal markeringen in het landschap die de loop van de lijn laten zien.

We hebben gekozen voor een camping in Mo I Rana. Blijkt best wel een dure camping te zijn. Op zich een mooi terrein, maar de grond is redelijk zacht en de camperplaatsen bestaan uit 2 oprijstroken met links en rechts gras. Echter dat gras is net ingezaaid en we kiezen dus maar niet voor kaal zand. We gaan dus maar op een caravanplaats staan. De 1e plek zakken de achterwielen zover weg, dat we besluiten om hem daar niet te laten staan. We zijn bang morgen een traktor nodig te hebben om weer weg te komen. Dus al lopend de grond getest voor een stevig stukje. De voorzieningen zijn maar zo zo. Weinig wc’s en douches, matig schoon en dichtbij blijkt een een staalfabriek te staan die je eigenlijk best wel goed kunt horen. Het moet maar!

Overigens loopt direct langs de camping een riviertje en daarin zag ik forellen zwemmen (van een mooie BBQ-maat). Helaas, bij navraag is het vissen hier nog de komende 2 jaren verboden. Alle vis is eerder gestorven als gevolg van een parasiet (de campingbeheerder verwijst onmiddellijk naar de zalmkwekerijen als oorzaak). Eind vorig jaar zijn er weer nieuwe vissen uitgezet, maar ook gelijk een visverbod van 2 jaren. Vis vangen voor de pot, moet dus nog even wachten.